Cechy charakterystyczne dla osób z syndromem DDD (dorosłe dzieci z rodzin dysfunkcyjnych).

  • Mam poczucie, że wiele codziennych spraw, trudności, problemów przerasta mnie.
  • Nie wiem co jest normą, a co nie. Często muszę zgadywać lub się domyślać.
  • Trudno mi zakończyć rozpoczęte sprawy.
  • Trudno mi wyluzować, odpuścić, rozluźnić się. Często odczuwam napięcie.
  • Jestem osobą emocjonalną. Emocje rządzą moim życiem.
  • Nie trzymam granic lub stawiam je zbyt radykalnie.
  • Czuję się bezwartościową osobą.
  • Jestem dla siebie krytyczny/a.
  • Często też krytykuję i osądzam innych.
  • Odczuwam lęk przed autorytetem.
  • Nie doceniam swoich osiągnięć. Często je pomniejszam.
  • Jak nie jest ‚OK’, zakładam maskę i twierdzę, że jest dobrze.
  • Trudno mi nawiązać intymne stosunki.
  • Boję się odrzucenia.
  • Kontroluję.
  • Boję się zmiany, nowego, nieznanego. To budzi we mnie lęk.
  • Unikam konfliktów lub je zaostrzam. Rzadko je rozwiązuję.
  • Szukam napięć i kryzysów, a potem skarżę się na nie.
  • Boję się krytyki. Odbieram ją jako osobisty atak lub zagrożenie.
  • Boję się ludzi, czuję się gorszy/a, słabszy/a od innych.
  • Nie wierzę, że mogę być kochany/a przez kogokolwiek.
  • Mam skłonność do nawiązywania bliższych znajomości z osobami zranionymi, z problemami czy niedostępnymi.
  • Łatwiej mi troszczyć się o innych, niż o siebie.
  • Czuję nudę, niepokój, jak długo jest dobrze.
  • Porządnych, spokojnych, czułych partnerów opuszczam, są dla mnie mało atrakcyjni.
  • Jestem lojalny/a, nawet wobec osób nielojalnych względem mnie.
  • Często kłamię, nawet gdy nie muszę.
  • Mam poczucie, że jestem ‘odmieńcem’.
  • Świat postrzegam w kolorach czarno – białych.

Z iloma punktami się zgadzasz? Ile z nich opisuje Ciebie? Mniej niż połowa, a może większość?

Dorosłe Dzieci z Rodzin Dysfunkcyjnych to osoby, które patrzą na świat oczami zranionego dziecka. Patrzą nań przez pryzmat bolesnej przeszłości,
gdzie ich potrzeby nie były zaspokajane. W dzieciństwie zabrakło miłości, uwagi, bliskości, akceptacji, poczucia bezpieczeństwa.
Dziś noszą w sobie żal, złość, a czasem nawet nienawiść do rodzica, który krzywdził czy zaniedbywał.
Często nie akceptują siebie, postępują wbrew sobie, nie rozumieją siebie i swoich zachowań.

Można wyróżnić kilka typów dzieci z rodzin dysfunkcyjnych (DDD):

Wyobcowani
bardzo silnie kontrolują się w kontakcie z innymi. Mają poczucie, że ludzie oceniają ich niekorzystnie.

Z poczuciem niższości
czują się gorsi i słabsi od innych, źle o sobie myślą, trudno przyjąć im pochwały. Nie radzą sobie w relacjach.

Smutni
często leczą się z powodu depresji. Żyją trudnymi i bolesnymi wspomnieniami, gdzie tracili, byli opuszczani, porzucani, nadużywani, krzywdzeni

Współuzależnieni
 to osoby uwikłane w związki z tymi, którymi trzeba się opiekować, nieporadnymi i z trudnościami (np. z osobami z problemami finansowymi, uzależnionymi od narkotyków, przewlekle bezrobotnymi). W takich relacjach jest bardzo dużo, silnych bodźców emocjonalnych.

Czy Dorosłe Dzieci z Rodzin Dysfunkcyjnych potrzebują terapii ?

Jeżeli odnajdujesz siebie w tym opisie i utożsamiasz się z powyższymi cechami – najprawdopodobniej jesteś dorosłym dzieckiem z rodziny dysfunkcyjnej.

Dobrze trafiłeś.
Warszawskie PSYCHOCENTRUM, świadczy pomoc stacjonarną, online, indywidualną i grupową. Skorzystaj i podejmij próbę naprawy swojego życia już teraz.

Napisz do nas: kontakt@psychocentrum.pl