Samotność często postrzegana jest jako coś gorszego. W większości osób wzbudza ona przykre odczucia. W wielu osobach budzi lęk. Poczucie osamotnienia może nam towarzyszyć mimo tego, że wokół siebie mamy grono kochających ludzi. Więc co jest nie tak, że czujemy się samotnie? Ma na to wpływ wiele czynników. Przede wszystkim presja społeczna dotycząca zwierania związków oraz utarte krzywdzące stwierdzenia. Jednym z nich jest na przykład: „Jeśli ktoś jest sam, to znaczy, że coś z nim nie tak” – nic bardziej mylnego.
Człowiek jest zwierzęciem stadnym i ewolucja ukształtowała nas tak, że dążymy do bycia w grupie, ponieważ to zwiększa nasze szanse przetrwania. Jednak my cały czas się rozwijamy, jesteśmy w stanie kontrolować nasze popędy instynkty, a także świadomie programować własną podświadomość. Między innymi to wyróżnia człowieka na tle innych ssaków. Dzięki temu osiągamy coraz wyższe poziomy rozwojowe i możemy doświadczać coraz piękniejszych rzeczy. Samotność jest elementem, którego doświadczenie wznosi nas wyżej. Samotność to odwaga, to wolność, to nauka bycia ze sobą, ze swoimi myślami. To dogłębne poznanie siebie, swoich potrzeb, a także droga do akceptacji i miłości do samego siebie. To niewątpliwe wspaniały stan, który został owiany negatywną otoczką. Początkowo jej doświadczanie może być trudne, bo stanowi zmierzenie się z samym sobą. Swoimi emocjami, wewnętrznymi konfliktami, myślami. Jednak kiedy zostanie podjęta praca nad sobą i uporządkowanie tego bałaganu, wkrótce nastąpi spokój i wdzięczność. Dostrzeżesz jak miłym uczuciem jest spędzanie czasu z samym sobą, uszczęśliwianie siebie, cieszenie się swoim towarzystwem.
To pomoże stworzyć Ci zdrową i wspaniałą relacje z samym sobą, dzięki czemu te z innymi ludźmi również będą szczęśliwie. Poczucie osamotnienia z związku nie będzie występowało, ponieważ sam będziesz stanowił jedność. Za ciągłym poczuciem bycia samotnym zwykle stoi wiele nierozwiązanych konfliktów, które czyhają w twojej podświadomości.
Wiele osób nie zdaje sobie sprawy z tego, zagłusza je towarzystwem innych osób, muzyką, ucieczką w grę czy serial. Jednak, kiedy dochodzi do chwili zostania w samotności myśli stają się intensywniejsze, a poziom emocji, które w nas wywołują cały czas wzrasta. Być może ze względu na częste pogarszanie się stanu psychicznego na skutek bycia samemu, samotność jest tak negatywnie postrzegana przez społeczeństwo. Jednak to jakie wyzwala w nas emocje tkwi w nas. Nauka bycia z samym sobą jest bardzo ważnym elementem w życiu każdego człowieka. Jest to z pewnością trudne, ale dające ogromne korzyści życiowe. Człowiek ma przy zawsze siebie i siebie będzie miał. Jest to jedyna pewna osoba, która będzie. Więc czy nie warto mieć w sobie przyjaciela, partnera i czuć się w swoim towarzystwie komfortowo i przyjemnie? Warto nauczyć się dawać sobie samemu miłość, uwagę, współczucie. Szanować siebie i dbać o własne potrzeby. Zbudowanie takich fundamentów pozwoli nie tylko na zaprzestanie traktowanie samotności jako czegoś nieprzyjemnego i złego. Takie relacja z samym sobą będzie rzutować pozytywnie na wiele więcej aspektów twojego życia.
Na radzenie sobie ze stresem, z trudnymi emocjami, a także na budowanie wartościowych relacji z innymi ludźmi. Dzięki przebywaniu w samotności jesteśmy w stanie lepiej siebie poznać, dotrzeć do swoich potrzeb i pragnień. W konsekwencji będziemy mogli podejmować korzystniejsze dla nas wybory, bo najzwyczajniej w świecie, będziemy wiedzieć czego chcemy i kim być chcemy. Ponadto łatwiej będziemy potrafili dawać przestrzeń do samotności innym, co jest bardzo ważne w relacjach. Nie absorbowanie i pochłanianie drugiej osoby, ale pozwolenie na zostanie jej autonomiczną jednostka.
Autorka: Weronika Knapik – Terapeutka zajęciowa, w trakcie psychoterapii CBT, stażystka.w Psychocentrum
